15 TEMMUZ SEHIDİNE EŞİNİN YAZDIĞI YÜREK SIZLATAN MEKTUBU

Sen şehadet ile nimetlendirilmiş ve inşallah karlı alışveriş yapanlardan olup “Cenneti satın aldılar!” müjdesine nail olmuştun. İnanıyorum ki sen “Allah katından bir rızık ile rızıklandırılıyorsun.” fakat atladığım bir hakikati idrak ettim; artık sen, başka bir âlemdesin… Bizim seninle âlemlerimiz değişti…

Uğurlamayı bilmeli insan… Zira acıya sarılmaz, acıyı sulamaz, yeşertip büyütmez Müslüman… Sen gittin, senin yolculuğun bitti… Biz kaldık, kaç nefes daha var zamanımız bilmeden devam edecek imtihanımız… Seni uğurladığım zaman, iyi oldum… Uğurlamakla başladı kendimi buluşum… Vedalaşmalı insan… Yaşattıkça gideni, bütün duygular kalıyor dipdiri… Ve sevda ne kadar büyükse, kırgınlık hatta belki o kadar büyük öfke de… Yaşayabilecekken yaşayamadıklarına, söyleyebilecekken söyleyemediklerine, ertelenmeye, ötelenmeye, beklemeye, bekletilmeye… Ne varsa işte…


Kimseye kızmıyor, kırılmıyorum artık… Herkes yanındakinden verir… Herkesin kendi imtihanı… Misal, eskiden çok acıtırdı, yakardı içimi… Mezarlığına gidip konum paylaşıp, profilinde seninle çekilmiş fotoğrafları dururken, senin kendilerine verdiğin kıymeti anlatırken yazılarında, çocuklarından bihaber olarak yaşayanlar… Acırdı eskiden kalbim artık gülümsetiyor beni… Onlara söyleyecek sadece bir cümlem var, şayet samimiyse sevgileri… Halil, ölülerle ilgilenmezdi onun bütün işi dirilerleydi… Şimdi oturup sorsunlar kendilerine “O’nun çocuklarının yüzünde beliren, kaç gülümsemenin sebebi benim?.. Hayatlarında kaç adımlıktır acaba, bıraktığım ayak izim?..”


Hiç kimseye beddua etmedim hayatımda… Bir kaç kişi var çok canım yanınca “Allah’ım sen görüyorsun, sana havale ediyorum.” dediğim. Kul dediğin yaşama gayesini bulunca, takılmıyor insanlara… Allah için affettim ne varsa acıtan, yapılmış ve söylenmiş şahsıma… Bunca nimet vermişken Cenab-ı Hak, kullarıyla imtihan ediyor diye küsmek yakışır mı Müslüman’a?.. Affettim kim varsa, hakkım helal Müslüman’a… Ancak kafirler, zalimler, hainler müstesna… Sevgi de nefret de Müslümanca…

Yapılmış hiç bir iyiliği unutmadım hayatım boyunca… ve yapılmış yanlışları da… Affetmek ayrı ancak yılanın bir soktuğu yerden ikinci kez sokamadığı kişidir Müslüman zira… Bütün iyiliklere minnettarım, sonsuz şükürler sebeplerle gönderen Rahman’a… Çok teşekkür ederim, güzel Yaradan’ın güzel kullarına… Bildiğim, bilmediğim, tanıdığım, tanımadığım ama acımız acısı olup unutmayan duasında, yetinmeyip dokunan hayatımıza…


Hani sana derdim “Cezaevinde yaşadıklarınız o zamanki imtihanınızdı. Bir ömür o imtihanın kredisini kullanamazsınız, şimdi başka bir imtihandasınız. Esas soru şu “Şimdi özgürsünüz ve ne yapıyorsunuz?” diye. Biz de o durumdayız şimdi. Yakınlarını şehit verenler ve gaziler olarak imtihanımız bitmedi, bir şey kazanmış değiliz… Sonsuz değil kredimiz… İmtihanın şekli değişti. Ve çok daha çetin… Zira nefis var, şeytan var, vebal var…


Öyle ince, öyle hassas bir çizgi ki… Bütün dünyayı koysalar önüme, çocuklarımın gözlerindeki hüznü gördüğümde, dillerindeki babayı duyduğumda yaşadığım acıya merhem olamazlar, su serpemezler yüreğime… Ancak, yine koysalar dünyanın bütün nimetlerini önüme, bir an bile değişmem şehit eşi olmanın şerefine…

Bu bizim imtihanımız ve inşallah kazanacağız, bunun için bütün duamız… Bize düşen ancak güzel bir sabır… Bir ikindi gölgeliği… Gelip geçecek… Ebedi âlemin yanında okunmaz esamisi…


Bugün 15 Temmuz… Öyle bir gün ki kim yalan, kim gerçek belirsiz… Hakikat Allah (c.c.) katında malum, her zaman diyorum, suçlu sandığımız fakat masum insanlar da, masum sandığımız suçlular da var şüphesiz… 4 yıl önce bugün, 251 kişi ayrıldı dünyadan… İnşallah onlar “ şehit “ oldu. 251 kişinin canını alan, ezip geçen, tabuta koyacak beden bırakmayan hainler ise “ katil “. Varsa hala içlerinde “ Kazandık “ sananlar, yanılıyorlar… Zira rövanşı alınacak o çok çetin, o çok büyük azap gününde…


Bugün 15 Temmuz… Ayrılığımızın 4. yılı… Ben, öğrendim uğurlamayı… Şimdi kalan yolu yalnız yürüyeceğim, daha ne kadar var bilmediğim… Tek duam kazanabilmek, bu yolun nihayetini… Seçtiğim güzergâh belli… Hani kazandığına inandığımız cennet var ya, işte ben o cennetin sahibinin rızasına ve sevgisine talibim… İnşallah bu kulunu kabul buyursun Rabbim…

Yar dediğim… Şimdi sana diyeceğim son söz şudur ki:


“Sen bulunduğun âlemin keyfini çıkar, ta ki ebedi âlemde gözlerimizin yeniden birbirini bulacağı o güne kadar, hoşça kal…”


Ayşe Kantarcı